OKTAN ERDİKMEN - Almanya’ya getirilen işçilerin bir gün mutlaka geri gönderileceklerine dair inanç, işçileri adlandırırken bile kendini gösteriyordu.

İngilizler bu kişilere “Yabancı iş gücü (Foreign labour)” derken, İsviçreliler yine bir Almanca kelime olan “Yabancı işçi (Fremdarbeiter)” ifadesini kullandılar. Almanlar ise “Misafir işçi (Gastarbeiter)” demeyi tercih ettiler.

Yabancı işçiler 1-2 sene çalışıp ülkelerine geri dönecekler, onların yerlerine de yeni göçmen işçiler gelecekti. Ancak öyle olmadı.

1961’de başlayan işçi göçü, 1973’te zorlaştırıldı ve 1980’den itibaren Türklere vize uygulanmaya başlandı. 

Buna rağmen, Türkiye’den Almanya’ya göç, aile birleşimi ve evlilikler yoluyla devam etti.

Bugün Avrupa’da, 3,1 milyonu Almanya’da olmak üzere, 5,6 milyon Türkiye kökenli insan yaşıyor. 

Bu sayı Danimarka, Finlandiya, Slovakya, Norveç, İrlanda ve Hırvatistan gibi Avrupa ülkelerinin nüfusundan daha fazla.

Yüz binlerce Türk, Avrupa’da doğuyor, büyüyor ve ölüyor. Burada ölenlerin büyük kısmı, cenazelerini Türkiye’de defnetmek istiyor.

Almanya’da birçok mezarlıkta, İslami geleneğe uygun olmayan tabutla defin mecburiyeti var. Bunun dışında mevtanın yüzünün kıbleye bakması ve yakın bir yerde yıkanması gibi vazifeleri ifa etmek de çok zor. 

Hem bu nedenle, hem de ömrü boyunca ayrı kaldığı memleketine en azından ölünce kavuşmak umuduyla, birinci ve ikinci kuşak genelde Türkiye’ye gömülmeyi tercih etti.

Türkiye’ye defin işlemleri oldukça karmaşık ve masraflı. Avrupalı Türklerin ekonomik durumu eskiye göre daha kötü durumda. 

Bu nedenle yakınları vefat eden kişiler, cenaze masrafları nedeniyle maddi açıdan çok zor durumda kalıyorlar.

Hava yolu firmalarının da son dakika vurgunculuğu yaparak gasp ettiği ücretler çok yüksek. Cenazesi olduğu için son dakikada 2 bin avroya bilet alan insanlar var. 

Cenaze sigortası olmayanlar da cenaze firmalarına dünyanın parasını ödemek zorunda kalıyorlar.

İnsanlar en acılı günlerinde bir de maddi sıkıntılarla baş etmeye çalışıyorlar.

Parası olmadığı için, Türkiye’ye gömülmek istediği halde Almanya’da defnedilen çok sayıda kişi var.

Yoksulluğun bu insanları ömürleri boyunca memleketlerinden ayrı bıraktıkları yetmiyormuş gibi, öldükten sonra da yakalarına yapışmasının önüne geçilmesi gerekiyordu.

Bu konda nihayet bir siyasi parti adım attı. Son dönemlerde gurbetçilerin sorunlarıyla yakından ilgilenen CHP’nin İstanbul Milletvekili Mahmut Tanal, bir yasa teklifi verdi.

Meclise gönderilen teklif, yurt dışında yaşayan vatandaşlarımızın vefatı durumunda, talep etmeleri halinde, naaşlarının Türkiye’ye getirilme ve defin işlemleri masraflarının devlet tarafından karşılanmasını esas alıyor.

Yurt dışındaki emeklilere çalışma hakkı, THY biletlerinde indirim, Türkiye’ye gümrüksüz araba götürme gibi tekliflere karşı çıkan iktidar partisinin, CHP’nin önerisine bu sefer karşı çıkabileceğini sanmıyorum.

Bu teklife tek bir AKP milletvekili bile ‘hayır’ oyu verirse, yurt dışında ölen ve parasızlıktan Türkiye’ye defnedilemeyen gurbetçinin iki eli, ahirette onun yakasında olur.

Üstelik bu uygulama, dünyada birçok devlet tarafından başarıyla yapılıyor. Bugün bir Faslı, Almanya’da ölürse, Fas devleti cenazesini memleketine götürüp bedava defnediyor.

Bir Türk ölürse, cenazesi parasızlıktan Alman belediye tarafından, İslami geleneklere aykırı şekilde gömülüyor.

Dünya lideri biz miyiz, Fas mı? Belli değil…

 

Oktan Erdikmen'in ARTI49'daki diğer yazılarını okumak için lütfen tıklayınız.