OKTAN ERDİKMEN - Geçenlerde postacı bir arkadaşla sohbet ettik. Geçim sıkıntısından bahsetti. Ondan önce başka bir postacı da, durumlarının çok iyi olduğunu söylemişti. Anlatınca, ilkinin firmaya 25 sene önce giren sabit (Fest) işçi, kendisinin de başka firma üzerinden çalışan kiralık (Leih) işçi olduğunu, aradaki maaş farkının 3 katına kadar çıktığını belirtti.

Yani, sabit ve eski işçilerle aynı sayıda posta dağıtıyor ama neredeyse 3’te 1 maaş alıyor.

Bunun çilesini ancak yaşayan bilir. 

Almanya’da kiralar ateş pahası. Yabancı isimle ev bulmak, kirayı ödemeye razı olsan da çok zor. Geniş kesimlerin çok ciddi geçim sıkıntısı var. Resmi rakamlara göre, 5 kişiden 1’i yoksulluktan etkileniyor. 

Oysa ekonomik göstergeler tam tersini söylüyor.

Son 4 yılda nüfus 2 milyon artmasına rağmen kişi başına gelir 35 binden 39 bin 500 avroya yükseldi. İşsizlik 6,9’dan 3,4’e kadar düştü. Kamu borcu GSMH’nin yüzde 77,5’inden yüzde 64’üne geriledi. Ticaret fazlası 200 milyardan 246 milyar avroya çıktı.

Bu istatistikler yalan mı? Hayır. Sorun, kişi başına düşen bu 4 bin 500 avroluk refah artışının, sadece belirli kişilerin cebine girmesinde.

Ülkede yaşayan milyonerlerin sayısı 10 yıl içerisinden 2 kattan fazla artarak 17 bin 192 oldu. En son verilerin açıklandığı 2015’te en çok kazanan yüzde 10, tüm gelirin yüzde 23,4’ünü alıyordu. Bu makas şimdi daha da açıldı. En düşük yüzde 10 ise toplam gelirin sadece yüzde 3,3’ünü alıyor.

2000 yılında bu rakamlar en yoksul kesim için yüzde 3,9 ve en zengin için de yüzde 21,3 olarak açıklanmıştı. 

En kötü gelir dağılımı ise Hessen ve Bremen gibi zengin eyaletlerde görülüyor. 

Ev fiyatları çok yüksek. Kiralar zaten ateş pahası. 2 kişinin çalıştığı bir ailede maaşın biri doğrudan kiraya ve faturalara gidiyor.

Şu anda 8,84 avro olan asgari saat ücret, sosyal demokrat parti iktidar ortağı olmasına rağmen, 1 Ocak 2019’da sadece 9,19’a yükselecek. 

Bütün bunların sonucuysa, AfD gibi aşırı sağcı hareketlerin iktidar alternatifi haline gelmesi.

İşçi kesimi olarak çocuklarımızın refah içerisinde, çok kültürlü, özgür bir ülkede yaşamasını istiyorsak sesimizi daha çok yükseltmeli, sol partilere, sendikalara girip örgütlenmeliyiz. 

Oysa çoğumuz, oy kullanmaya bile gitmiyoruz.