OKTAN ERDİKMEN - Türküm. Doğruyum. Çalışkanım. İlkem, küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak. Yurdumu, milletimi, özümden çok sevmektir. Ülküm, yükselmek, ileri gitmektir.

Ey Büyük Atatürk, açtığın yolda, gösterdiğin hedefe, durmadan yürüyeceğime, ant içerim.

Varlığım, Türk varlığına armağan olsun. Ne mutlu Türküm diyene…

Bir insan burada yazanlardan neden rahatsız olur?

Elbette Türk değilse. doğru değilse, çalışkan değilse.

Yurdunu, milletini değil; parayı pulu, ihaleleri seviyorsa.

Ülküsü yükselmek, ileri gitmek değil de, Arap kültürünü egemen kılmak, her tarafa imam hatip açmaksa.

Eşini dostunu, yandaşını kamu kurumlarına yerleştirip, bir yalaka ordusu beslemek, "Milletin bilmem neresine koyacağız" diyen iş adamlarına ihale üstüne ihale vermekse.

Bu toprakların bereketli arazilerini, kumsallarını, denizlerini, ormanlarını peşkeş çekmek, paraları İsviçre'de, Man Adası'nda istiflemekse.

Amacı Büyük Atatürk'ün açtığı yolda, gösterdiği hedefe değil; şeyhlerin, tarikatların, cemaatlerin kapattığı yolda yürümek, gariban insanların samimi duygularını sömürüp, servetlerine servet katmaksa.

Varlığını Türk varlığına değil, birilerinin iki dudağı arasına armağan etmiş, şahsi menfaatlerinden başka hiçbir şey düşünmez hale gelmişse.

"Ne mutlu Türküm diyene” demekten çekiniyor, utanıyorsa.

Peki bu metinden rahatsız olanlar kimler?

Bu ittifakı en son çözüm süreci esnasında görmüştük. 

Bakın Türklük söz konusu olunca, nasıl da yeniden bir araya geliverdiler.